بایگانی ها

به معامله گر اوراق بهاداری اطلاق میشود که معمولا با سرمایه خودش، معاملات ارزی و سهامی را انجام میدهد.

به پوزیشنی گفته میشود که در آن یک جفت ارزی خریداری گردد؛ در چنین پوزیشنی در واقع ارز پایه خریداری میشود.

خرید یک قراراداد آتی یا خرید یک قرارداد اختیار خرید به منظور جبران خسارت احتمالی ناشی از معامله فروشی که انجام شده است. افزایش قیمت کالا ، ارز و اوراق بهادار فروخته شده عامل اصلی خسارت مذکوراست.

پوزیشنی که درآن خرید به این امید صورت میگیرد که قیمت افزایش یابد و با فروش مجدد ، سود حاصل شود.

وقتی معامله گری جفت ارزی را میخرد درای “پوزیشن لانگ” است ووقتی ارزی را میفروشد دارای “پوزیشن شورت” است. برای مثال وقتی معامله گری جفت ارز EUR/USD را میخرد در اصطلاح دارد EUR را لاتگ و USD را شورت میکند. حال اگر برعکس تصمیم بگیرد که جفت ارز EUR/USD را بفروشد اصطلاحا دارد EUR را شورت و USD را لانگ میکند.

این شاخص نمایانگر حسابهای جاری و سپرده های موجود قابل تبدیل به پولهای جاری که در معاملات مورد استفاده قرار میگیرد، میباشد. این شاخص شامل سپرده های نقدی ، چک های مسافرتی و وجوه قابل تبدیل به چک ، تقاضاهای سپرده گذاری ، حسابهای ( روز) و بروات اعتباری متحد.

شامل M1 با اضافه کردن دارائی های جاری دیگر مثل سپرده های کوتاه مدت ، پس انداز، پولهای شبانه ( Repose)+ سپرده های یورو (سپرده های ارزی خارجی) سهام صندوق، سرمایه گذاری بازار پول و حسابهای پس انداز بازار پول و حسابهای پس انداز بازار پول میباشد.

که شامل M2 با اضافه دارائی هائی که قبلا بطور مفصل شرح داده شده است مثل سپرده های دراز مدت و سپرده های بارقم بالا (بیشتر از 100000) و پولهای موسسات مالی بازار میباشد.

این شاخص مجموع ارزش اسکناس و دارایی های نقدی بخش عمومی را میسنجد (نقدینگی) و رابطه آن با ارز کشور تقریبا مستقیم میباشد هر چند برخی اوقات نیز خلاف این موضوع رخ می دهد. تئوری مورد اتفاق در مورد این شاخص بدینگونه میباشد که افزایش بیش از حد پول نقد در میان مردم میتواند اثرات تورمی داشته باشدو همین مساله بانک مرکزی را برای افزایش نرخ بهره تحریک خواهد کرد.